جملاتی گوهربار از امام صادق (ع)

بهترین اطاعت

خدا نعمت های بی شماری به ما بخشیده و از ما خواسته است در قبال این نعمت ها، شکرگزارش باشیم و او را اطاعت کنیم. از منظر امام صادق علیه السلام هیچ اطاعت و فرمانبرداری بهتر از اقامه نماز نیست. ایشان می‌فرماید: « فرمانبرداری خدا، خدمت او در زمین است و هیچ خدمتی برابر با نماز نیست. از این روست که فرشتگان، زکریا را در حالی ندا دادند که در محراب به نماز ایستاده بود.»

محرومان از شفاعت

سبک شمردن نماز و توجه نداشتن به آن، از کارهای ناپسند بوده، در قرآن و سفارش های امامان معصوم علیهم السلام از آن به شدت نهی شده است. ابوبصیر می‌گوید: نزد ام حمیده، همسر امام صادق علیه السلام رفتم تا او را به دلیل رحلت امام صادق علیه السلام تسلیت دهم. پس او گریست و من نیز از گریه او گریستم. سپس گفت: ای ابوبصیر! اگر ابوعبداللّه را هنگام مرگ می‌دیدی، به شگفت می‌آمدی. چشمانش را باز کرد و سپس فرمود: هر کس را میان من و او پیوند خویشاوندی است گرد آورید. وقتی همه آمدند، به آنها نگریست و فرمود: «همانا شفاعت ما به سبک شمارنده‌ی نماز نمی‌رسد.»

در پناه رحمت الهی

با شروع نماز و گفتن تکبیرة الاحرام، وارد حریم نماز می‌شویم و در برابر خدای متعال قرار می‌گیریم. در این حال نمازگزار به فرموده امام صادق علیه السلام در پناه رحمت خداست. ایشان می‌فرماید: « نمازگزار، مهمان خداوند است. او در پناه رحمت خداست تا آنگاه که نمازش را به پایان برد.»

فضیلت نماز اول وقت برای انسان، بهتر از فرزند و دارایی اوست.

نماز مقبول

برای انجام نماز باید از زشتی ها و ناپسندی ها دور شد و با انجام خوبی ها، موجبات قبولی نماز را فراهم آورد. امام صادق علیه السلام می‌فرماید: «خدای تبارک و تعالی فرمود: نماز را تنها از کسی می‌پذیرم که در برابر بزرگی من سر فرود آورد، خود را به خاطر من از شهوت ها نگه دارد، روزش را با یاد من سپری کند، بر آفریده‌های من بزرگی نکند، گرسنه را سیر کند، برهنه را بپوشاند، بر مصیبت زده رحم آورد و غریب را پناه دهد. پس نور این شخص چون خورشید می‌درخشد و برایش در تاریکی ها، نور، و در نادانی ها، دانایی قرار می‌دهم. با عزتم او را نگاه می‌دارم و با فرشتگانم از او نگهبانی می‌کنم. مرا می‌خواند، پاسخش می‌دهم. از من درخواست می‌کند، می‌دهم. حکایت او نزد من حکایت باغ های بهشت است که میوه هایش خشک نمی‌شود و حالت آنها دگرگون نمی‌گردد.»

سجده شکر

سزاوار است انسان پس از نماز، برای شکرگزاری به درگاه الهی پیشانی بر سجده گذاشته و از خداوند برای نعمتهای بی شمارش تشکر کند. امام صادق علیه السلام می‌فرماید: «سجده شکر بر هر مسلمانی واجب است. با آن نمازت را کامل می‌کنی، پروردگارت را خشنود می‌سازی و فرشتگان را به شگفتی می‌آوری. همانا آن گاه که بنده نماز می‌خواند و سپس سجده شکر می‌گزارد، پروردگار متعال، پرده از میان او و فرشتگان بر می‌گیرد و می‌گوید: ای فرشتگان من! به بنده‌ام بنگرید که با عبادتش به من تقرب جسته و پیمانم را به پایان برد. سپس برای من و شکر نعمت هایی که به او بخشیده ام، سجده کرد.»

نگاه کریمانه 

امام صادق علیه السلام درباره مهرورزی ویژه خداوند به بنده نمازگزارش می‌فرماید: «هنگامی که بنده نماز را آغاز می‌کند، خداوند با روی کریمانه‌اش به او روی می‌آورد و فرشته‌ای را بر او می‌گمارد تا قرآن را کامل و تمام از لبش برچیند. پس اگر بنده از نمازش روی گرداند، خداوند نیز روی می‌گرداند و او را به همان فرشته می‌سپارد و اگر در همه نمازش به آن متوجه باشد، خدا با روی کریمانه‌اش به او رو می‌کند تا آنکه نمازش کامل و تمام بالا رود. پس اگر در آن دچار فراموشی یا غفلت گردید یا سرگرم به چیزی جز نماز شد، از نمازش همان اندازه بالا می‌رود که به خدا روی داشته است و هیچ چیز به دل غافل بخشیده نمی‌شود.»

واسطه‌ای زیبا

گشودن گره‌ها و مشکلات زندگی، تنها با اراده و خواست الهی تحقق می‌پذیرد. خداوند برای این کار ابزارها و واسطه‌های مادی و معنوی قرار داده که نماز نیز جزو آن هاست. امام صادق علیه السلام می‌فرماید: «هر گاه بنده به نماز می‌ایستد و نمازش را مختصر می‌کند، خداوند تبارک و تعالی به فرشتگانش می‌گوید: آیا به بنده من نمی‌نگرید؟ گویا بر آوردن نیازهایش را به دست غیر من می‌بیند! آیا نمی‌داند که برآوردن نیازهایش به دست من است؟»